ผมเคยเขียนสมมุติธรรมว่า
เราลองสมมุติว่าตัวเองเป็นนักโทษประหาร
ถูกเบิกตัวมาอาบน้ำกินข้าวฟังธรรมครั้งสุดท้ายในชีวิตเดี๋ยวนี้แล้ว
ความรู้ลึกคงสุดขีด
มือต้องเท้าเย็นอ่อนปวกเปียกด้วยความกลัว
กลัวตาย
เรา่เอาอารมณ์นั้นมาเป็นกัมมฐาน
อารมณ์ที่กำลังจะต้องตายในอีกไม่ช้านี้
เจ้าหน้าที่กำลังหยิบผ้ามาปิดตาให้
ณ.เวลานั้นคงไม่มีใครอยากมีตัวตน
คงอยากตายก่อนตาย
.............................................................................................................................................................................
อ่อนลงมานิดหนึ่ง
ใครเคยป่วยกำลังใกล้ตายบ้าง
ความตายกำลังเข้ามาใกล้เป็นเงา
ณ.เวลานั้น
ทรัพย์สมบัติเงินทองสำคัญไหม ชื่อเสียงเกียรติยศละ (คงไม่มีใครคิดถึง)
คนที่เรารักเป็นอย่างไร(คงคิดถึงแต่ความตายของตนที่กำลังจะมาถึง )
ในบรรยากาศเช่นนั้นใครที่เคยเจอมากับตัวแล้วโชคดีไม่ตายคงไม่ลื่ม
เมื่อกำลังจะตายจะนึกถึงพระธรรม
เพื่อปลอบใจเป็นที่พึ่งทางใจ
เพราะมีแต่ธรรมะเท่านั้นที่สอนเรื่องความตาย
เรียกว่าตายก่อนตาย
แล้วไม่ดีตรงไหน
ในเมื่อ
คนที่เตรียมตัวตาย ซ้อมตายอยู่เป็นนิจย่อม
ไม่โลภ ไม่หลง และคงอโหสิกรรม คือเลิกโกรธเลิกแค้น
น่าจะเป็นกุศล
ผมอนุโมทนาครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น