ไม่มีผู้นั้นหรือผู้อื่นในปฏิจจสมุปบาท

ทรงตรัส ...   สัมมาทิฏฐิ  ว่ามีอยู่ ๒  คือ    สาสวาสัมมาทิฏฐิ   กับ  อนาสวาสัมมาทิฏฐิ
ดังนั้น  เรื่องสัตว์มีมาก  มีน้อย ที่ตรัสนั้น  ย่อมไม่เนื่องกับ  มิจฉาทิฏฐิ  ๒  (ตายเกิด ตายสูญ)

ภิกษุ ท. !  อุปมานี้ฉันใด อุปไมยก็ฉันนั้น : สัตว์ที่เกิดกลับมาสู่หมู่มนุษย์ มีน้อย; 
สัตว์ที่เกิดกลับเป็นอย่างอื่นจากหมู่มนุษย์ มีมากกว่าโดยแท้. ข้อนั้นเพราะเหตุไรเล่า? 

ภิกษุ ท. !  ข้อนั้น เพราะความที่สัตว์เหล่านั้นไม่เห็นอริยสัจทั้งสี่. 
อริยสัจสี่ อย่างไรเล่า?   สี่อย่างคือ 
อริยสัจคือทุกข์ 
อริยสัจคือเหตุให้เกิดขึ้นแห่งทุกข์ 
อริยสัจคือความดับไม่เหลือแห่งทุกข์ 
อริยสัจคือทางดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือแห่งทุกข์.

ภิกษุ ท.!  เพราะเหตุนั้น ในเรื่องนี้ เธอพึงประกอบโยคกรรมอันเป็นเครื่องกระทำให้รู้ว่า
"ทุกข์ เป็นอย่างนี้,
เหตุเกิดขึ้นแห่งทุกข์ เป็นอย่างนี้,
ความดับไม่เหลือแห่งทุกข์ เป็นอย่างนี้,
ทางดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือแห่งทุกข์เป็นอย่างนี้",. ดังนี้.

- มหาวาร. สํ. ๑๙/๕๗๘/๑๗๕๗.

    (ในกรณีที่ไม่เห็นอริยสัจนั้น ยังมีผลทำให้ :
    
    สัตว์มาเกิดในมัชฌิมชนบท มีน้อย (๑๙/๕๗๘/๑๗๕๘).   < ---  "สัตว์มาเกิด"  ทรงตรัสแสดงด้วย "โวหารโลก"   ซึ่งเป็นสมมุติกถา
    สัตว์มีปัญญาจักษุ มีน้อย (๑๙/๕๗๙/๑๗๕๙).
    สัตว์ไม่เสพของเมา มีน้อย (๑๙/๕๗๙/๑๗๖๐).
    สัตว์เกิดเป็นสัตว์บก มีน้อย (สัตว์น้ำมาก) (๑๙/๕๗๙/๑๗๖๑).
    สัตว์เอื้อเฟื้อมารดา มีน้อย (๑๙/๕๗๙/๑๗๖๑).
    สัตว์เอื้อเฟื้อบิดา มีน้อย (๑๙/๕๗๙/๑๗๖๒).
    สัตว์เอื้อเฟื้อสมณะ มีน้อย (๑๙/๕๗๙/๑๗๖๓).
    สัตว์เอื้อเฟื้อพราหมณ์ มีน้อย (๑๙/๕๘๐/๑๗๖๔).
    สัตว์อ่อนน้อมถ่อมตน มีน้อย (๑๙/๕๘๐/๑๗๖๕).

^^^^

  พุทธประสงค์ที่แท้จริงคือ ทรงมุ่งที่จะแสดงเรื่อง  อริยสัจสี่  ต่างหาก !!! 

** สัตว์มาเกิดในมัชฌิมชนบท มีน้อย  <<<  แล้วคนที่เหลือทั้งโลกล่ะ **   ^^


ไม่มีสัตว์  ตัวตน  บุคคล  เรา  เขา  ใน  "ปฏิจจสมุปบาท"

คนดู